Έφτασε πλέον ο καιρός φίλες και φίλοι και αναφέρομαι ειδικότερα στους κατοίκους της δημοτικής ενότητας Γέρακα, να ανασυρθούν από τα συρτάρια της βιβλιοθήκης μου και να δουν το φώς της δημοσιότητας, έγγραφα και σημειώσεις μιας άλλης εποχής, τα οποία κρύβουν σιωπηλά τους αγώνες και της ανιδιοτελής προσπάθειες επί σειρά ετών του πατέρα μου Δημητρίου Στρίκου και του φίλου-συντοπίτη κ Ηλία Κατσίφα, με σκοπό ο τόπος μας να αλλάξει πορεία, να γίνει Κοινότητα και να πάρει την θέση που του αξίζει ανάμεσα σε άλλους Δήμους και Κοινότητες της περιοχής μας και να αναπτυχθεί κοινωνικά.
Η συγγραφή χωρίζεται σε ενότητες με την πρώτη και την δεύτερη να έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί στην εφημερίδα “η ΦΩΝΗ του Γέρακα”.
ΣΤΡΙΚΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ
Γέρακας… Άνθρωποι, μνήμες και ιστορία
Από το αρχείο του Δημ. Στρίκου
Γράφει ο Κων/νος Στρίκος
Πριν από είκοσι και πλέον χρόνια παρατηρήθηκε στην περιοχή μας μια ραγδαία πληθυσμιακή αύξηση και ταυτόχρονα μια πυρετώδης ανοικοδόμηση. Αυτό οφειλόταν τόσο στη κακή ποιότητα ζωής της ευρύτερης περιοχής της Αθήνας, όσο και στην οικονομική δυνατότητα του κόσμου την εποχή εκείνη. Αποτέλεσμα ήταν πολλοί να στραφούν στην αναζήτηση νέας κατοικίας μακριά από την φασαρία της πόλης αποφεύγοντας το ενοίκιο και βελτιώνοντας την ποιότητα ζωής τους. Έτσι λοιπόν ήρθαν και στο Γέρακα, τον Δήμο που θα τους προσέφερε τουλάχιστον μια καλύτερη ποιότητα ζωής, ενσωματώθηκαν με τους ντόπιους κατοίκους οι αν θέλετε τους παλαιότερους, και όλοι μαζί δημιουργήσαμε την πόλη που σήμερα ξέρουμε. Πόσοι όμως από τους παλαιούς και ιδιαίτερα πόσοι από τους νέους γνωρίζουν την ιστορία της; Θα προσπαθήσω λοιπόν να σας την αφηγηθώ μέσα από τα αρχεία, τις εμπειρίες και τα βιώματα του ανθρώπου που πρωτοστάτησε σε αυτό, του πατέρα μου, αλλά και τα δικά μου όπως τα έζησα από μικρή κιόλας ηλικία όταν ήρθα με την οικογένειά μου το 1968 ως μόνιμοι κάτοικοι. Τι να πρωτοθυμηθώ από την περιοχή μας τότε; Το μικρό εκκλησάκι του Αϊ Γιάννη όπου σήμερα διπλά του δεσπόζει η Μητρόπολη της πόλης μας, τους λιγοστούς κατοίκους, τους χωμάτινους δρόμους , το νερό με το βυτίο, τα μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού μικρομάγαζα, το μοναδικό μονοθέσιο σχολείο, την πηγή με το τρεχούμενο και πόσιμο νερό της ; Όλα αυτά για κάποιους ακούγονται άγνωστα, πρωτόγνωρα, ίσως και αδιάφορα, για τους παλαιούς όμως Γερακιώτες είναι άσβεστες μνήμες και βιώματα που θα μας ακολουθούν πάντοτε, αλλά και οι λόγοι οι οποίοι ανάγκασαν ορισμένους να ξεκινήσουν το νοικοκύρεμα του τόπου.
Έτη 1970-1972…. Τέσσερις γείτονες και φίλοι, ο πατέρας μου Δημήτρης Στρίκος, Ηλίας Κατσίφας, Παναγιώτης Ρούτης, Παναγιώτης Τσαλιαγκός και άλλοι μετά, πρωτεργάτες και άνθρωποι με πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό, μη μπορώντας να αντέξουν την κατάσταση εγκατάλειψης που βίωνε ο τόπος μας, αποφάσισαν να αλλάξουν προς το καλύτερο την ιστορία του αρχίζοντας από τον μοναδικό τότε χώρο συνάντησης τις Κυριακές, τον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου . Τότε έρχεται στην εκκλησία μας ως εφημέριος ο Μακαριστός σήμερα Πατήρ Λάμπρος και πατέρας του Ηλία Κατσίφα, ο οποίος πρωτολειτούργησε ανήμερα του Αγίου Δημητρίου στις 26-10-1970. Βλέποντας τα κακώς κείμενα του τότε εκκλησιαστικού συμβουλίου, ζήτησε μεταξύ άλλων και από τον πατέρα μου να συμμετάσχει στο νέο που θα δημιουργούσε, για να τον βοηθήσει στην ανασυγκρότηση του, προκειμένου να διορθωθούν χρονίζουσες οικονομικές ανωμαλίες. Η καλή πορεία και τα όνειρα όμως δεν σταματούν εδώ, αφού στόχος του παπά Λάμπρου και των ανθρώπων της εκκλησίας διαβλέποντας την ανάπτυξη που θα είχε ο τόπος, ήταν να κτιστεί ένας νέος μεγαλύτερος Ναός που θα αποτελούσε την Μητρόπολη της πόλης μας. Με την επιστράτευση μερικών τότε οικονομικά ισχυρών οικογενειών του πολύ μικρού Γέρακα, ξεκίνησαν οι ενέργειες για τα σχέδια του Ναού και περίπου ένα χρόνο μετά άρχισε η εκσκαφή για την θεμελίωσή του. Σημαντική ήταν η προσφορά τότε του μακαρίτη σήμερα Ανδρέα Μπαμπιολάκη ο οποίος δώρισε ένα οικόπεδο του, έναντι της εκκλησίας, προκειμένου να πουληθεί (όχι λιγότερο από τριακόσιες χιλιάδες όταν οι τρέχουσες τιμές δεν ξεπερνούσαν τις εκατόν εβδομήντα χιλιάδες), και τα χρήματα να χρησιμοποιηθούν για την ανέγερση του Ναού. Επίσης με τις σημαντικές ενέργειες του Η. Κατσίφα εξοικονομήθηκαν άλλες τριακόσιες χιλιάδες δραχμές περίπου από τον τότε Ο.Δ.Ι.Ε για τον ίδιο σκοπό. Βλέποντας το όνειρο για ένα νέο και μεγαλύτερο Ναό να παίρνει σάρκα και οστά αλλά και την σωστή διαχείριση των χρημάτων από πλευράς συμβουλίου, η οικογένεια Σιδέρη αποφασίζει να τον αποπερατώσει με δικά της χρήματα και η οικογένεια Δημητράκη να τον Αγιογραφήσει και να τον εξοπλίσει μαζί με άλλους πολλούς, κάνοντας το όνειρο πραγματικότητα. Στο ίδιο χρονικό διάστημα οι ανησυχίες των ίδιων ανθρώπων, που βίωναν τα ίδια προβλήματα καθημερινά όπως προανέφερα, αντιμετώπιζαν την διοικητική αδιαφορία του Δήμου Παιανίας που ανήκαμε ως περιοχή τότε, λόγω και της γεωγραφικής μας θέσης, αφού ανάμεσα μας υπήρχε η κοινότητα των Γλυκών Νερών. Τα προβλήματα πολλά και πραγματικά στην καθημερινότητα μας. Δρόμοι χωμάτινοι με λάσπες, ελάχιστος δημοτικός φωτισμός, ελλιπής αποκομιδή σκουπιδιών, δίκτυο ύδρευσης ανύπαρκτο (νερό με το βυτίο) κ.α πολλά, των οποίων η εξιστόρηση θα χρειάζονταν σελίδες πολλές. Λόγω όλων αυτών ένας νέος μεγάλος και καθοριστικός αγώνας θα ξεκινήσει, αυτός της απόσπασης του Γέρακα από την Παιανία και η δημιουργία Κοινότητας.….
συνέχεια στο επόμενο φύλλο.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί. Σχόλια με υβριστικό ή προσβλητικό περιεχόμενο θα λογοκρίνονται ή και θα διαγράφονται. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση...